Απόηχος καλοκαιριού.

      Κύματα ήρθαν και έφυγαν.
      Κύματα που αντάρεψαν την ήσυχη ακρογιαλιά. Κύματα που στο γρήγορο και φευγαλέο πέρασμά τους θέλησαν  προς στιγμή να πούν πως είμαστε και μεις εδώ. Μονολογούν πως κάτι κατάφεραν, πως ενόχλησαν, έστω. Κύματα ξενόφερτα μα και ντόπια, χωρίς ντροπή,  χωρίς ντομπροσύνη.
     Μάταια χτύπησαν τον θαλασσοδαρμένο Βράχο. Σπάσαν εκείνα. 
     Σε λίγο και τα απόνερά τους θα είναι παρελθόν, καθώς τα σύννεφα ξεμυτίζουν.
Κύματα.
Ποιος τα φοβήθηκε; Οι λιγόψυχοι
Ποιος τα χάρηκε; οι κερδοσκόποι.
Ποιος τα δάμασε; ο Βράχος, που θα στέκει εκεί αγέρωχα στην γραμμή του ορίζοντα, σε πείσμα των καιρών. Θα στέκει και θα μαρτυρεί τα όρια της γης και του ουρανού.
    Ο Βράχος που θα μαζεύει το αλάτι, σταλιά - σταλιά, όπως αιώνες κάνει, για να συντηρεί ολοένα τον προς τα άνω- θρώσκοντα, τον ΑΝΘΡΩΠΟ.

Παρατηρητής