... τo κίτρινο λουλούδι των Κυθήρων που δε μαραίνεται ποτέ.

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Από τα λίγα που τον γνώρισα 
δυό γραμμές σκαρώνω
ελάχιστο μνημόσυνο στον Πολυχρόνη.


 














Είν' άνθρωποι που σιωπηλά περνούν 
στο διάβα της ζωής  τους
χαράσσοντας γραμμές της πορείας αυτής
αθέατες απ΄ τους περαστικούς 
καλά κρυμμένες, μυστικές.
Σαν μια αόρατη δύναμη να τους υπαγορεύει 
την έμφυτη σ΄ αυτούς ταπείνωση, 
σαν φυσικό χάρισμα απ'  τον Θεό δοσμένη,
σ΄ άλλους να μην την δείξουν. 




Μια ομορφιά στα τρίσβαθα της ύπαρξής τους
εκεί που το φως του κόσμου δεν μπορεί ν' αγγίξει,
μήτε να αλλοιώσει.
Αυτοί έχουν το δικό τους πανηγύρι...
Και στήνουν χορό στης ησυχίας τα βάθη
και στη γαλήνη του βυθού τα κύματα ατενίζουν 
και γελάνε















και σιωπηλά και θαρρετά τα προσπερνάνε 
σαν ποτέ να μην τους άγγιξε η αγριάδα τους 
στο στρατί της ζωής τους.
Και φεύγοντας όλ΄ άξαφνα φωτίζονται. 

 
















Η πορεία τους, τα έργα τους, οι σκέψεις τους
όλα μιλάνε και τραγουδάνε 
με χρώματα φαντάζουν 
και σε καλούν θεληματικά 
να ψάξεις να βρεις πώς τα κατάφεραν 
το σκόπελο της ζηλότυπης  του κόσμου φήμης
 να ξεγελάσουν

 














για να αποδείξουν περίτρανα μετά
όταν φόβος πια δεν θα υπάρχει τον θησαυρό να χάσουν,
ότι δεν είναι η αρχή ο δικαστής του τέλους 
μα το τέλος δικαστής της αρχής.

Με σεβασμό
Διακο-Παύλος



1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Τί είπες τωρα!!!! Πού ηταν όλα αυτά κρυμμένα... μάλλον δεν φοβάσαι το θησαυρό μη χάσεις, αφου μόλις την αρχή του άξαφνα βρήκες, πίσω απ΄το σκόπελο που χρόνια τωρα πάλευες να ξεπεράσεις. (GX7)