Ομιλία με θέμα: "Οικογένεια, Σταυρός και Ανάσταση" που πραγματοποιήθηκε στη Σχολή Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων από τον Θεολόγο Παύλο Καλλίκα

 

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, αξιότιμοι γονείς, αγαπητοί φίλοι,

Οικογένεια Σταυρός και Ανάσταση,

Τρεις λέξεις, ένας δρόμος. Ένας υπέροχος δρόμος, η οικογένεια, όμορφος, αναστάσιμα μαρτυρικός. Δρόμος λιθόστρωτος, που οδηγεί στον Γολγοθά, και από κει στην Ανάσταση, και στην αιωνιότητα, δηλαδή στό παντοτινό και αμετάθετο.

Ελαφρύ το φορτίο, όταν τα μάτια του οδοιπόρου που βαδίζει αυτόν τον δρόμο, είναι καρφωμένα στον οδοδείκτη, και οδοδείκτης, το Σταυρωμένο Σώμα του Χριστού.

          Ο Χριστός είναι αυτός που από υπερβολική αγάπη και από πολλή αγαθότητα (καλοσύνη) ήρθε στην Κανά της Γαλιλαίας, και ευλόγησε το γάμο που έγινε εκεί, για να κάνει φανερό στους ανθρώπους, ότι δικό Του θέλημα είναι η νόμιμη σύζευξη του άνδρα και της γυναίκας.

Αυτόν, τον μέχρι πρότερα δύσβατο δρόμο της οικογενειακής ζωής, τον έκανε ομαλό, θελκτικό και πανέμορφο, μα για αυτούς που θα πατούσαν στα χνάρια Του. Στόλισε τον δρόμο με πνευματικές χαρές και τον πλούτισε με ευλογίες, μα για αυτούς που θα μιμούνταν την υπομονή Του, την ταπείνωσή Του, την αγάπη Του. Και αυτό ακριβώς μας βεβαίωσε, με το αψευδές στόμα Του: «ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν»(Ματθ. 11, 30) δηλαδή «ο ζυγός της υπακοής σε μένα και τη διδασκαλία μου, είναι απαλός και ωφέλιμος σ’αυτόν που τον σηκώνει, και το φορτίο των υποχρεώσεων και καθηκόντων που θέτω εγώ, πάνω στους πιστούς μου, είναι ελαφρύ».

Ο γάμος αρχίζει από την γη, και τερματίζει στον ουρανό. Είναι μία σύναψη, ένας σύνδεσμος μαζί με τον Χριστό, που μας βεβαιώνει, ότι θα πάμε κάποτε στον ουρανό.

Στον γάμο φαίνονται ότι παντρεύονται δύο. Δεν είναι όμως δύο, αλλά τρεις. Παντρεύεται ο άνδρας την γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα, αλλά και οι δύο μαζί παντρεύονται τον Χριστό. Τρεις, επομένως, λαμβάνουν μέρος στο μυστήριο, και τρεις πλέον, παραμένουν στην ζωή του ζευγαριού, θα μας υπενθυμίσει, ο γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης.

          Σ’ αυτόν τον άνθρωπο που θέλει να ακολουθήσει τον έγγαμο βίο, ο Θεός θα του δώσει ως δώρα, τον ή την σύζυγο, και αν έρθουν, τα παιδιά, όσα και αν είναι.

Και το πανηγύρι αρχίζει.

Οι δύο αυτοί άνθρωποι γίνονται ένα σώμα και μια ψυχή, κάτω από την σκέπη και την ευλογία της Εκκλησίας. Με αυτόν τον τρόπο τειχίζονται, για να αποφύγουν τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού τα δολίως κινούμενα. Δένονται μαζί, για να περάσουν ευκολότερα τις κακοτοπιές της ζωής. Γίνονται  Σύζυγοι. Όταν δηλαδή, ένας εκ των δύο λιποψυχήσει, τότε έρχεται ο άλλος και τον παρασέρνει, όπως αυτά τα βόδια που παλιότερα άργαζαν τα χωράφια, και το ένα σβάρνιζε το άλλο, και τα δύο προχωρούσαν. Γίνεται ο ένας για τον άλλον Κυρηναίος.

          Αναπτύσσεται μεταξύ τους μια σχέση πνευματική, ανυστερόβουλη, αδιαλώβητη και άλυτη, με την χάρη του Θεού. Κάθε πρόβλημα, είναι για αυτός θέμα και ευκαιρία προσευχής, και εντατικότερου αγώνα. Κάθε αδιέξοδο, είναι παραδοχή της αδυναμίας τους.

Η μοναδική κόπωση των νέων αυτών συζύγων, που θέλησαν να βαδίσουν τον δρόμο του Γολγοθά, έχοντας ανάμεσά τους τον Χριστό, είναι αυτή των γονάτων. Όταν, δηλαδή, στέκονται μπροστά στο εικονοστάσι του σπιτιού τους. Και αυτό έχοντας πάντα νωπή την προτροπή του Οδηγού τους, του Ιησού Χριστού, προς τους μαθητές του, την εναγώνια εκείνη νύχτα, στο όρος των Ελαιών: «τί καθεύδετε; ἀναστάντες προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν»(Λουκ. 22,46) «Γιατὶ κοιμάστε; Σηκωθείτε και προσευχηθείτε, για να μη μπείτε σε πειρασμό και κυριευτείτε από αυτόν».

Τα υπόλοιπα θα τα φροντίσει ο Θεός. Αυτός που γνωρίζει σε βάθος τα προβλήματα του ζευγαριού και τους χαρακτήρες τους. Τους χαρακτήρες, που σαν δύο ξύλα άγρια στην αρχή , σιγά-σιγά πλανίζονται, λειαίνονται τα εξογκώματα, και φεύγει η αγριάδα τους, εφαρμόζοντας τέλεια. Στην διαφορά των χαρακτήρων, κρύβεται ή αρμονία του Θεού, θα σημειώσει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Το πλάνισμα όμως, απαιτεί θυσία και εκκοπή του εγώ. Μα την ίδια στιγμή, αυτή η θυσία γίνεται η καλύτερη έκφραση του «σ΄ αγαπώ» που λέει ο ένας στον άλλο.

Τι είναι Θυσία;

Θυσία είναι, να έχω καθημερινά στην προσευχή μου τον /την σύζυγό μου και να παρακαλώ τον Θεό, για την προκοπή και τον φωτισμό του/της. Να παρακαλώ τον Χριστό, να γίνει  αρμοστής των καρδιών μας, σε ένα πνευματικό σώμα. Και αυτό θα μου δίνει χαρά. Αν θα θέλαμε να προεκτείνουμε επί το πρακτικότερο την έννοια της θυσίας, ο γέροντας Αιμιλιανός θα μας παροτρύνει στις παρακάτω σκέψεις: Τί θέλει ο σύντροφος μου; Τι τον ενδιαφέρει; Τι τον ευχαριστεί; Αυτό πρέπει να ευχαριστεί, να ενδιαφέρει, να απασχολεί και εμένα. Αναζητώ ακόμη αφορμές για να του δώσω μικροχαρές. Σήμερα, πώς θα δώσω χαρά στον άνδρα μου, στην γυναίκα μου, είναι το ερώτημα που θέτει στον εαυτό του κάθε ημέρα ο παντρεμένος άνθρωπος. Ασχολείται με τις σκοτούρες του άλλου, με τα ενδιαφέροντα του, με την επιστήμη του, με την εργασία του, με τους φίλους του, για να έχουν κοινά τα πάντα, για να δείχνει ότι είναι μέσα στην καθημερινότητά του.

Θυσία ακόμη είναι, αν χρειαστεί να υποχωρήσω, να υποχωρώ. Η Θυσία υπαγορεύει σε εκείνον που αγαπά να κοιμάται τελευταίος, και να σηκώνεται το πρωί πρώτος.
Η γυναίκα εκφράζει την αγάπη της στον άνδρα, με την υποταγή της. Υποτάσσεται σε αυτόν, όπως ακριβώς η Εκκλησία στον Χριστό. Ευτυχία της, είναι να κάνει το θέλημα του ανδρός της. Νάζια, πείσματα, γκρίνιες είναι τσεκούρια, που σπάνε το δένδρο της συζυγικής ευτυχίας. Ο άνδρας, πρέπει να θυμάται ότι η γυναίκα του είναι αυτή, την οποία εμπιστεύθηκε ο Θεός, στα χέρια του. Η γυναίκα του είναι μία ψυχή, που του την έδωσε ο Θεός, για να την επιστρέψει σε Εκείνον. Την αγαπάει την γυναίκα του, όπως αγαπάει ο Χριστός την Εκκλησία του. Την προστατεύει, την περιποιείται, της παρέχει ασφάλεια, ιδιαίτερα όταν είναι στενοχωρημένη, όταν είναι άρρωστη.

          Θυσία ακόμη είναι, να αδικούμαι σε τυχόν διενέξεις της οικογενειακής ζωής, και να ζητώ πρώτος συγγνώμη. Μη ανεχόμενος, να περάσει το βράδυ χωρίς να έχω συγχωρήσει. Και αυτό ακριβώς, θα το μάθω από τον συγκλονιστικό λόγο και το τέλειο παράδειγμα του Κυρίου, του αδίκως σταυρωθέντος, προς τους σταυρωτές του, «πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι»(Λουκ, 23,34).

          Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, η θυσία το δόσιμο αυτό, γίνεται μια υπέροχη αφορμή χαράς, μέσα στην οικογένεια.

          Και έρχονται τα ευλογημένα παιδιά.

Τα παιδιά, είναι η ταπείνωση και η δόξα του ζευγαριού. Τα παιδιά, και μάλιστα το κάθε παιδί ξεχωριστά, ως άριστοι παιδαγωγοί, θα ανεβάσουν το ανδρόγυνο σε μεγαλύτερα ύψη. Γίνονται ωφέλιμα, διότι θα καταδείξουν στο ζευγάρι με τον επιτυχέστερο τρόπο τα αδύνατα σημεία του. Τα παιδιά, θα  μάθουν στους γονείς από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής τους, και νωρίτερα, ότι δεν έχουν όλο το βράδυ (οι γονείς) για ξεκούραση και ύπνο. Θα κόψουν το θέλημα των γονιών τους. Θα γίνουν αφορμή, για το ανδρόγυνο, να αναπτύξει περισσότερη και εντονότερη την μεταξύ του αγάπη.

Τα παιδιά θα μάθουν στο ανδρόγυνο την υπομονή , την Αγία υπομονή.

Πως θα κατακτήσω, αν ποτέ μπορεί να γίνει αυτό, την αρετή της υπομονής; Πολλή γλαφυρά και όμορφα υποδεικνύει ο Άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, έναν τρόπο:

-Αν επιθυμείς να λάβεις, λέει, την χάρη και την αρετή της υπομονής μελέτησε το μυστήριο της φρικτής μαστιγώσεως και δαρμού του Κυρίου, κατ αυτόν τον τρόπο:

α) ότι μετά το πρόσταγμα του Πιλάτου, στάθηκε ο Κύριός μας συρόμενος από τους υπηρέτες της αδικίας, με κραυγές και εμπαιγμούς, στον τόπο, για να τον μαστιγώσουν και να τον δείρουν.

β) ότι στάθηκαν από αυτούς, με πολλή λύσσα, γυμνές οι καθαρότατες του σάρκες,

γ) ότι τα άπταιστα χέρια του σφίχτηκαν με σκληρό σχοινί, και δέθηκαν πάνω σε στύλο,

δ) ότι στάθηκε το σώμα του καταπληγωμένο, και καταξεσκισμένο από τις μαστιγώσεις και το ξύλο, και έτρεξαν κατά γης οι ποταμοί του θείου του Αίματος,

ε) ότι προστιθέμενοι οι δαρμοί επάνω στους δαρμούς στον τόπο τον ίδιο, καταξέσχισαν Αυτόν, και εκακώθησαν και ερεθίσθηκαν περισσότερο οι πληγές που ήταν καμωμένες πρότερο στα άχραντα μέλη του.

Σκέψου λοιπόν, και εσύ που υπομένεις δίκαια τις περισσότερες φορές και όχι άδικα, την υπομονή και την πραότητα με την οποία ο Χριστός, υπέφερε τόσες θλίψεις για την δόξα του Πατρός, του και για την ευεργεσία τη δική σου.

Στο ίδιο θέμα της υπομονής μέσα στην οικογένεια ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, μας αφηγείται στο βιβλίο των λόγων του, Οικογενειακή ζωή, το εξής σχετικό περιστατικό:

-Μια φορά, όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, είχα δει στην Κόνιτσα μια γυναίκα που έλαμπε το πρόσωπό της. Ήταν μητέρα πέντε παιδιών. Μετά, θυμήθηκα ποιά ήταν. Ο άνδρας της ήταν μαραγκός και έπαιρνε πολλές φορές δουλειές μαζί με τον μάστορά μου. Μια κουβέντα να του έλεγαν οι νοικοκυραίοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αυτό να το κάνουμε έτσι;», γινόταν θηρίο. «Εμένα θα μου κάνεις τον δάσκαλο;», τους έλεγε. Έσπαζε τα εργαλεία του, τα πετούσε και έφευγε. Αφού παρατούσε την δουλειά του, και τα έσπαζε όλα σε ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στο σπίτι του τί έκανε! Αυτή λοιπόν ήταν του μαστρο-Γιάννη, η γυναίκα. Με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορούσες μία μέρα να καθίσεις, και αυτή χρόνια ζούσε μαζί του. Κάθε μέρα περνούσε μαρτύριο, και όμως, όλα τα αντιμετώπιζε με πολλή καλοσύνη, και έκανε υπομονή. Επειδή ήξερα την κατάσταση στο σπίτι, όταν την συναντούσα, την ρωτούσα: «Τί κάνει ο κυρ-Γιάννης; Δουλεύει;». «Έ, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!». «Πώς τα περνάτε;». «Πολύ καλά, Πάτερ!», μου έλεγε. Και το έλεγε με την καρδιά της. Δεν υπολόγιζε που έσπαζε τα εργαλεία του – και αξίας εργαλεία – ούτε που αναγκαζόταν η καημένη να ξενοδουλεύει, για να τα βγάλουν πέρα. Βλέπετε με πόση υπομονή, με πόση καλοσύνη και με πόση αρχοντιά τα αντιμετώπιζε όλα! Ούτε τον κατηγορούσε καθόλου! Γι᾿ αυτό ο Θεός την χαρίτωσε, και έλαμπε το πρόσωπό της. Μεγάλωσε και τα πέντε παιδιά της, και έγιναν πολύ καλά παιδιά. Μπόρεσε και κράτησε και τα παιδιά της. – Γέροντα, πώς μπορούσε να δικαιολογεί τον άνδρα της; – Με έναν καλό λογισμό: «Άνδρας μου είναι, έλεγε, θα πει και καμιά κουβέντα. Και εγώ, αν ήμουν στην θέση του, μπορεί να έκανα τα ίδια». Εφάρμοζε το Ευαγγέλιο, γι᾿ αυτό ο Θεός έστελνε την θεία Χάρη Του.

          Κατ΄αυτό τον τρόπο, ο σύζυγος ή σύζυγός θα υπομείνει ο ένας τον άλλον και οι δύο τα παιδιά τους , δοξολογώντας Αυτόν που υπέμεινε τα πάντα για αυτούς. Και θα έχουν χαρά, πως λίγο του έμοιασαν , θα έχουν την χαρά και βεβαιότητα ότι τον ακολουθούν.

         

          Το ανδρόγυνο θα ταπεινωθεί.

          Θα το ταπεινώσουν οι δυσκολίες, τα παιδιά τους , τα λόγια των άλλων που δεν θέλησαν να βαδίσουν αυτή τη ζωή. Και το ανδρόγυνο θα χαίρεται, και θα χαίρεται επειδή ο Οδηγός τους, ο Φίλος τους, ο Πατέρας τους, ταπεινώθηκε και Αυτός και μάλιστα χωρίς να φταίει, για να  ευεργετήσει τα παιδιά του, δηλαδή τον κόσμο όλο. Και ευεργέτησε όσο κανένας άλλος ποτέ δεν μπόρεσε να ευεργετήσει.

          Ποιο παιδί μπορεί να υψώσει φωνή στον ταπεινό γονιό του και να μην το μετανιώσει; Ποιο παιδί θα δει τους γονείς του ταπεινά πεσμένους μπροστά στο εικονοστάσι, και δεν θα τους μιμηθεί; Ποιο παιδί θα απλώσει χέρι στους γονείς αυτούς, και δεν θα θαυμάσει την ανεξικακία τους; Ποιο τέλος παιδί θα μιλήσει , έφηβος πλέον, μειωτικά και υβριστικά στους ταπεινούς γονείς , θα τα γυρίσει ανάποδα και θα χτυπήσει με δύναμη την πόρτα και δεν θα το ελέγξει η σιωπή των γονιών του ή το σιωπηλό δάκρυ τους; Μακάριοι, λοιπόν και οι ταπεινοί γονείς. Αυτοί θα οδηγήσουν  και τα παιδιά στην ταπείνωση, όπως θέλει ο Θεός.

          Ο Θεός είναι το παν. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το παν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση, μας συμβουλεύει ο Άγιος Παΐσιος, και συνεχίζει. Τίποτα δεν θα κάνουμε και εμείς και τα παιδιά, χωρίς την ταπείνωση. Θέλει προσοχή , όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος , είσαι νέος, είσαι ανδρείος, είσαι τέλειος… Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε όμως, να του πείτε, να κάνει προσευχή, να του πείτε «Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου, να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός τη Χάρη του». Τούτο δω είναι το τέλειο. Σε όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε την βοήθεια του Θεού.

          Το ανδρόγυνο αυτό που ζυμώθηκε με την θυσία, αγάπησε την υπομονή, και δούλεψε την ταπείνωση, έχει το φορτίο του ελαφρύ. Γιατί είναι ελαφρύ, θα αναρωτηθείτε;

Διότι το ανδρόγυνο αυτό έχει μάθει να προσεύχεται. Και εδώ προσευχή, σημαίνει ανάθεση των προβλημάτων και των αδιέξοδών του, στον Θεό.

Έχει μιλήσει στον Θεό, πριν μιλήσει στα παιδιά του για τον Θεό. Έχει αναθέσει στα χέρια του Θεού, την ζωή την δική του και των παιδιών, σύμφωνα το «πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

          Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης θα μας βεβαιώσει για το θέμα αυτό της προσευχής, και τη σπουδαιότητα της, μέσα στην οικογένεια, με τα εξής:

- «Όλα από την προσευχή, την σιωπή και την αγάπη γίνονται. Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Όσο θα αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη, που είναι συχνά παθολογική, τόσο θα μπερδεύονται, τόσο η συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική. Όταν όμως, η αγάπη σας, θα είναι μεταξύ σας και προς τα παιδιά, χριστιανική και αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Κανείς δεν αγιάζεται μόνος του. Η ίδια η θεία χάρις θα φωτίσει, θα θερμάνει και θα ζωογονήσει, τις ψυχές των παιδιών.

Και σε άλλο σημείο θα συμβουλέψει μια μητέρα με ατίθασα παιδιά, με τα ακόλουθα: -«Άκου να σου πω, να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Άμα διαρκώς τους δίνεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή, και όταν μεγαλώσουν θα αισθάνονται ένα είδος καταπίεσης. Να προτιμάς λοιπόν την προσευχή. Να τους μιλάς με την προσευχή . Να τα λες στον Θεό και ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου, έτσι με την φωνή που να την ακούνε τ' αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις και αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάς για τα παιδιά σου στον Θεό. Να λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου . Εγώ σε Σένα τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες. Μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω. Γι αυτό, σε παρακαλώ, φώτισέ τα. Και ο Θεός, συνεχίζει ο Άγιος Πορφύριος, θα τους μιλάει και θα λένε "Ωχ, δεν έπρεπε να στεναχωρήσω τη μαμά με αυτό που έκανα», και αυτό θα βγει από μέσα τους με την Χάρη του Θεού. Η ακτινοβολία της αγιοσύνης, και όχι της ανθρώπινης προσπάθειας θα κάνει τα παιδιά καλά.

           Μιλήσαμε για την χαρά της θυσίας, την αρχοντιά της υπομονής, την ομορφιά της ταπείνωσης, και την γλυκύτητα της προσευχής.

 Το χριστιανικό ζευγάρι ζει στον κόσμο. Το ότι ζει στον κόσμο δε σημαίνει ότι ακούει και τον κόσμο. Λοιδορείται απ’τον κόσμο και ιδιαίτερα όταν υπάρχει πολυτεκνία και κωφεύει, κωφεύει επίτηδες όχι γιατί δεν έχει τι να πει. Μα δεν χρειάζεται να πει  κάτι ή να απολογηθεί, όταν όλα αυτά, τα του κόσμου, δε σημαίνουν τίποτα μπροστά σ’ αυτά που πλουσιοπάροχα τους δίνει ο Θεός.  Διότι είναι ευλογημένη από το Θεό η οικογένεια, της οποίας τα παιδιά, θα παρακάθονται ολόγυρα από την τράπεζά της σαν νεόφυτα δενδρύλλια ελαιών.

          Όταν το ζευγάρι κινείται, όχι με τη λογική, αλλά με την πίστη, τότε ο Θεός ευλογεί. Και η λογική ωχριά, γιατί δεν μπορεί να εξηγήσει με τις μαθηματικές εξισώσεις, τις φανερές ευλογίες στην οικογένεια αυτή, πόσο μάλλον τις αφανείς. Μην παρεξηγήσετε το ζευγάρι αυτό. Δεν κινείται υπεράνω, αλλά στοχεύει στα άνω. Στοχεύει στην Ουρανοπολιτεία, ζώντας συνάμα την αληθινή πραγματικότητα αυτής της ζωής. Το ανδρόγυνο αυτό είναι ο καλός πραματευτής, ο έμπορος, που ζητά να αγοράσει  καλά και πολύτιμα μαργαριτάρια και όταν βρήκε ένα σπάνιο μαργαριτάρι μεγάλης αξίας, έτρεξε και πούλησε όσα είχε για να το αγοράσει.

         

          Κοινωνώ σώμα και Αίμα Χριστού γίνομαι ένα με την Αγάπη.

Άγιοι γονείς,

Άγιος είναι ο γονιός που όταν ακούει την προτροπή του ιερέα, «τα άγια τοις Αγίοις», τρέχει μετά φόβου Θεού, με φόβο δηλαδή μην τυχόν και χωρισθεί από τον Θεό, ένεκα των αμαρτιών του, με πίστη και με αγάπη, τι να κοινωνήσει, να κοινωνήσει την ίδια την Αγάπη.  Όταν ο γονιός, κοινωνεί την Αγάπη, γίνεται ένα με την Αγάπη. Και η αγάπη αυτή γαλουχεί τα παιδιά και ανεβάζει ολόκληρη την οικογένεια.

          Ο άγιος Παΐσιος θα απαντήσει σε κάποιον γονιό, που αγωνιά για την κακή πορεία του παιδιού του.          

- «Αγάπη πήρε μέσα του; θα του πει. Όταν μέσα στο σπίτι υπάρχει αγάπη, και το ίδιο το παιδί το περιβάλλουμε με αγάπη (και εδώ ας εννοήσουμε την χριστιανική και αγία Αγάπη) και να φύγει το παιδί, και να μπλέξει με παρέες και γλέντια, θα δει κάποια στιγμή ότι έξω δεν υπάρχει Αγάπη. Θα δει ότι υπάρχει υποκρισία παντού, και θα γυρίσει σπίτι. Ενώ, αν θυμάται εχθρότητα και μίσος μέσα στο σπίτι, δεν θα του κάνει καρδιά να πάρει τη στράτα του γυρισμού. Άγιοι γονείς, άγια παιδιά.

Βέβαια, σ΄ αυτό το σημείο δεκτή και η ένσταση κάποιων. «Ε, όχι να γίνουμε και άγιοι. Ε, όχι να γίνουν και τα παιδιά μας άγιοι».

Η ελευθερία που ο Θεός μας έδωσε , μας αφήνει τα περιθώρια αυτής της τοποθέτησης. Μα στην περίπτωση αυτή, που δεν φροντίσαμε για τον προσωπικό αγιασμό μας, και κατ’ επέκταση τον αγιασμό των παιδιών μας, ας μην χρησιμοποιήσουμε τη λέξη Σταυρός, για να περιγράψουμε τις ούτως ή άλλως δυσκολίες που θα ανακύψουν, διότι τότε από υπαιτιότητά μας θα γευθούμε τους πικρούς καρπούς της αγωγής που δώσαμε. Μα και στην περίπτωση ακόμη αυτή, όταν θα συνειδητοποιήσουμε το λάθος μας, ας προσανατολισθούμε στην κατεύθυνση της εν Χριστώ πορείας , ώστε να βγούμε από τα προβληματικά αδιέξοδά μας . Είναι άλλωστε γνωστό, αυτό που έλεγε ο άγιος Παΐσιος, ότι «εκεί όπου οργώνει ο διάβολος, σπέρνει ο Θεός».

Θυσία, υπομονή, ταπείνωση, προσευχή, μυστηριακή ζωή τα μέχρι τώρα εφόδια.

Κάποιος ίσως, πει δικαιολογημένα, ακούγοντας αυτά που μέχρι τώρα παραθέσαμε. «Δεν ακούσαμε να αναφέρεις τη λέξη ασθένεια, αρρώστια και τη λέξη  θάνατος μέσα στην οικογενειακή ζωή. Δεν στοιχίζουν αυτά; Δεν είναι τάχα φορτίο μία βαριά ασθένεια, που συνθλίβει αυτούς που υπομένουν; Δεν είναι ο θάνατος πληγή, που αδυνατεί πολλές φορές να κλείσει; Δεν είναι πόνος; Δεν είναι φορτίο δυσβάστακτο;

Ναι , είναι πόνος, είναι όμως και δοκιμασία. Και αφού είναι δοκιμασία, είναι ευλογία. Και η ευλογία αυτή οδηγεί στη Σωτηρία μας, στην Ανάσταση μας. Πως συμβαίνει αυτό;

Ο π. Συμεών Κραγιόπουλος,  μέσα από το πολύ όμορφο βιβλίο, «Ο πόνος είναι ευλογία», μας βοηθά με απλά λόγια να συλλάβουμε κατά το δυνατόν, το πώς λειτουργεί ο πόνος στην ζωή μας. Μιλάει λοιπόν με ένα ωραίο παράδειγμα :

-«Έχετε δει το άλεσμα του σιταριού; Η μυλόπετρα δεν «συγχωράει», δεν χαρίζεται, δεν κάνει ότι δεν βλέπει. Τελείωσε. Όσοι κόκκοι θα μπουν κάτω από τη μυλόπετρα, θα αλεσθούν. Θα αλεσθείς λοιπόν και εσύ. Αύτη είναι η ωμή πραγματικότητα. Αλλά, είναι εξίσου μια πραγματικότητα, ότι την ώρα που γίνεται αυτό νικάς το κάθε τι, νικάς τον θάνατο  και κυρίως νικάς τον εαυτό σου. Γίνεσαι του Χριστού.

          Και από την άλλη , συνεχίζει ο π. Συμεών , όποιος παίρνει τη χριστιανική ζωή έτσι που να θέλει να γλιτώσει από το μαρτύριο, δεν είναι «εύθετος» στη Βασιλεία του Θεού. Θα μείνει πίσω, θα μείνει στην άκρη. Ξέρει ο Θεός. Σε βάζει στα χέρια Του , σε αναλαμβάνει, σε οδηγεί. Και σε άλλο σημείο συνεχίζει: «Εκείνος που έχει καλή κοινωνία με τον Θεό, έρχεται ώρα που λέει: Δεν γινόταν αλλιώς Θεέ μου. Δε γινόταν αλλιώς, καλά τα έκανες. Εγώ έτσι όπως ήμουν , όπως σκεπτόμουν και όπως τα ήθελα όλα στην ζωή, δεν επρόκειτο να μπω στο δρόμο της αληθείας. Όλο θα ξέφευγα, από δω και από κει. Δεν γινόταν καλύτερα, Θεέ μου. Τόσο καλά τα έκανες». Και εδώ ακριβώς είναι το μυστήριο της σωτηρίας.

Η ψυχή κάποια στιγμή θα ομολογήσει: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με λυπήθηκες. Αν με είχες λυπηθεί, καθώς εγώ αντιδρούσα και κλωτσούσα, καθώς μου φαινόταν ότι με αδικείς, και ότι δεν μου φέρεσαι καλά, αν τα ελάμβανες όλα αυτά υπ’ όψιν και με άφηνες , Θεέ μου, εγώ θα χανόμουν. Όμως, εσύ δεν με λυπήθηκες, αλλά ενήργησες έτσι όπως ενήργησες. Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Ποτέ δεν θα το δεχόμουν αν το άφηνες σε μένα ή αν με ρωτούσες. Αλλά, εσύ τα οικονόμησες έτσι όλα, που σώθηκε τελικά η ψυχή μου. Σε ευχαριστώ , σε ευγνωμονώ.»

Ευλογημένοι γονείς , Άγιοι γονείς πόνεσαν, δοκιμάστηκαν.

Δεν πόνεσε ο γενάρχης Αβραάμ όταν με τα ίδια του τα χέρια με εντολή του Θεού, πήγε να σφάξει σαν αρνί, τον μονάκριβο γιό του Ισαάκ, που ο ίδιος ο Θεός του είχε χαρίσει μετά από πολλή προσευχή;

Δεν πόνεσε η Αγία Σοφία όταν είδε τα τρία βλαστάρια της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη σαν όμορφα νεαρά στάχυα, να τσακίζονται κάτω από το ξίφος του δήμιου.

Δεν πόνεσε η Αγία Ιουλίττα, όταν είδε τον τρίχρονο Κύρηκο να τσακίζεται στα σκαλοπάτια με την κλωτσιά του ηγεμόνα της Ταρσού Αλεξάνδρου.

Δεν γέμισε ασκούς δακρύων, η Αγία Μόνικα, για το κατάντημα του άντρα της και την επιστροφή του, και για τη ασωτία του γιού της Αυγουστίνου, του μετέπειτα μεγάλου Αγίου Αυγουστίνου;

Και τόσα άλλα παραδείγματα γονιών που με την δοκιμασία τους αγίασαν, άνθρωποι φορώντας την ίδια σάρκα με μας. Στέκουν εκεί και μας προτρέπουν να τους μιμηθούμε στην αγιότητα. Άγιες οικογένειες, που περιμένουν τον αγώνα μας, περιμένουν και μας στηρίζουν με τις μεσιτείες τους, να συγκαταριθμηθούμε μαζί τους.

Ο άγιος Παΐσιος θα αναφωνήσει σε κάποιο λόγο του.

-«Πόσο απλή είναι η πνευματική ζωή. Αν κανείς αγαπήσει τον Θεό, αν αναγνωρίσει την μεγάλη του θυσία και τις ευεργεσίες του και στριμώξει τον εαυτό του με διάκριση, στην μίμηση των Αγίων, γρήγορα αγιάζει».

         

          Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι το ζευγάρι που έβαλε τον τράχηλό του,  σαν ένα σώμα και μια ψυχή, κάτω από το πετραχήλι του ιερέα και του πνευματικού, το ζευγάρι που έμαθε να θυσιάζεται, άρα να αγαπά, το ζευγάρι που ασκήθηκε στην υπομονή και που αποζήτησε την ταπείνωση, το ζευγάρι που αφέθηκε στην προσευχή και που αγάπησε την εκκλησιαστική –λατρευτική ζωή, το ζευγάρι αυτό από εδώ προγεύεται την Ανάσταση. Από εδώ βιώνει βαθιά μέσα του, την ανεκλάλητη και πανευφρόσυνη χαρά του Παραδείσου.

                Θα ήθελα αντί επιλόγου, καί αντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς νά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Άγιου Πορφυρίου, ὅπως τά ἔζησε ο καθηγητής καρδιολόγος Γεώργιος Παπαζάχος μιά Τρίτη Διακαινησίμου στό κελλάκι του.

           Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρεκάλεσε νά μή φύγω. Κάθησα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεββάτι του. Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του. Μέ ρώτησε:

– Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»;

– Ναί, γέροντα, τό ξέρω.
– Πές το.

Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα:

.           «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν˙ καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον».

– Τό κατάλαβες;
– Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα.
Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του. Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:

– Τίποτε δέν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη! Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης… Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο: Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπό μιά διώρυγα, ἀπό μιά λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά Θάλασσα. Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μία ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νά τήν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε ὁ κόσμος αὐτό τό Πάσχα, αὐτό τό πέρασμα. Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Γι᾽ αὐτό σήμερα «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τήν «ἀπαρχή» τῆς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου», τῆς ζωῆς κοντά Του.

Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε.
Σιώπησε γιά λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:

– Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Ἅδης. Τώρα ὅλα εἶναι χαρά, χάρις στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τώρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του… Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση!
.           «Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον». Ἒχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι; Νά τρῶνε λίγο ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα. Ἔτσι ἔπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τήν δική μας.
.   Διέκοψε καί πάλι τόν λόγο του. Ἀνέπνεα μιά εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.

-Μπορῶ νά σοῦ δώσω μιά συμβουλή; συνέχισε. Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου, σέ κάθε πόνο σου, νά συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στόν ἑαυτό σου καί νά λές ἀργά-ἀργά αὐτό τό τροπάριο. Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα στή ζωή σου -καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καί θα συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σοῦ συμβαίνει εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει τήν διάθεσή σου.

Μοῦ ᾽σφιξε τό χέρι, λέγοντας:

-Σοῦ εὔχομαι νά «σκιρτᾶς» ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος ἀπό τό ὁποῖο μᾶς πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος, «ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων». 

ΤΕΛΟΣ