Παναγία η Πελαγινή

 

   Άσπρα περιστέρια οι εκκλησιές, καθισμένα στους βράχους της ακτής, στις πλαγιές των γρανιτένιων λόφων, στις κορφές των καλλιμάρμαρων βουνών. Σπαρμένη στο πέλαγος, η πετρωμένη ευλάβεια των κτιτόρων σου μεταδίδεται τρυφερή και κατάλευκη. 

   Εκεί που η ψυχή κυριεύει την ύλη...

  Η Παραπορτιανή, η Μεγαλόχαρη, η Εκατονταπυλιανή , η Χοζωβιώτισσα, η Επισκοπή, η Οδηγήτρια...

   Στη Μύκονο, την Τήνο, την Πάρο, την Αμοργό, τη Σαντορίνη, την Κίμωλο...

   Παρουσία κυρίαρχη και καταλυτική.

   Τη νιώθεις στον αγέρα, που διαπερνά τους σκληρούς όγκους του γρανίτη και ξεχύνεται στο πέλαγος. 

   Την ακούς στο γλυκό χαλικισμό του κύματος, που χαιδεύει τις ακτές μεταφέροντας το μυστικό μήνυμα. 

 Την αγγίζεις στα στρογγυλά γλυμμένα βότσαλα της θαλασσοταραχής.

   Τη γεύεσαι στην παθιασμένη αρμύρα της αύρας, που έρχεται από το πέλαγος.

  Μα πιο πολύ τη νοιώθεις να πλανιέται στο άπειρο, να κατακλύζει ουρανό, γη και θάλασσα και να διαπερνά την ύπαρξή σου. Διάχυτη, αδιευκρίνιστη, μα υπαρκτή.

   Ναι, είναι εκεί.

   Στο σφύριγμα του ανέμου, στις πέτρινες θαλασσινές σπηλιές, στον παφλασμό του κύματος, στο φως που καίει "και κάνει τον ίσκιο της μάντρας σίδερο."

   Στο φως που κραταιώνει περήφανα τη δόξα του Ουρανού και την ψυχή να χορταίνει γλυκασμό.

   Είναι η απόλυτη κυρίαρχος του Αρχιπελάγους, είναι η Παναγία η Πελαγινή.

   Η Παναγία των Κυμάτων, που τα κάνει όλα να ζουν σε μια άλλη διάσταση, με την πρόγευση του Παραδείσου πολύ σιμά στην καρδιά, μέσα στην καρδιά.

του Κωνσταντίνου Ηλιάκη 

Καλή Παναγιά νά 'χουμε!