Ο ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ

(παιδικό παραμύθι) 

 

η Παράξενη πόλη 

          Μιά φορά και έναν καιρό υπήρχε μια πολύ παράξενη πόλη.  Η πόλη αυτή ήταν τόσο μεγάλη που για να την δείς όλη, έπρεπε να σκαρφαλώσεις μέχρι... το φεγγάρι. 
        Σε αυτή την πολιτεία υπήρχαν πάρα πολλά πολλά σπίτια, το ένα πάνω στο άλλο, και το ένα δίπλα στο άλλο, σαν πολύχρωμα σπιρτόκουτα. Άλλα ήταν βαμμέννα κόκκινα, άλλα πράσινα, άλλα κίτρινα και άλλα ότι άλλο χρώμα φανταστείς. Είχαν ακόμη και το αγαπημένο σου χρώμα. Ξέχασα όμως να σου πω, ότι τα σπιρτόκουτα αυτά δεν είχαν καθόλου βεράντες, και βέβαια δεν είχαν και καθόλου γλάστρες, και αφού δεν είχαν γλάστρες, δεν είχαν και καθόλου λουλούδια. Κρίμα. 
       Κάποιες φορές που πλησίαζε ο ήλιος μήπως και δεί κανένα φυλλαράκι ξεχασμένο να το ζεστάνει, κάνα παιδικό κεφαλάκι να το χαϊδέψει με τις ακτίνες του, ακουγόντουσαν κάποιοι πολύ παράξενοι ήχοι από αυτή την πόλη. Μπίιιιιπ, μπούουουμ, μπάααμ... και ξεμπάμ. Ο ήλιος τα άκουγε αυτά, τρόμαζε, έκλεινε τα μεγάλα του αυτιά, και κρυβόταν. Το απογευματάκι, λίγο πρίν πάει να φωτίσει αλλού, προσπαθούσε να ξαναβγεί κάτι να δεί με τα πελώρια μάτια του. Μα και πάλι μπούουουμ μπάαααμ μπίιιιιπ και ... ξεμπίπ, και πάλι δεν τα κατάφερνε. Και όχι μόνο αυτό. Ήταν και κείνο το βρώμικο και σκούρο γκρί σύννεφο που βρώμαγε, διότι ποτέ δεν πλενόταν, και του έκλεινε τον δρόμο. "Δεν πειράζει"  έλεγε ο Ήλιος καλόκαρδα, "την επόμενη φορά, θα καταφέρω να δώ από κοντά αυτή την τόσο πολύχρωμη, φασαριόζικη μα και τόσο παράξενη πόλη". (συνεχίζεται)