Τα μωρά της λίμνης...

Κάποιες “συναντήσεις” στη ζωή μας, δεν είναι τυχαίες. Mπορεί να μιλάς για πρώτη φορά με έναν άνθρωπο, αλλά να έχεις την εντύπωση ότι τον γνωρίζεις καιρό πριν.-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Κάποιες “συναντήσεις” στη ζωή μας, θεωρώ πως δεν είναι τυχαίες. Mπορεί να μιλάς για πρώτη φορά με έναν άνθρωπο, αλλά να έχεις την εντύπωση ότι τον γνωρίζεις καιρό πριν. Ίσως γιατί υπάρχει μια κοινή εμπειρία από το παρελθόν. Και αυτή, με ένα μαγικό τρόπο,ενώνει και δημιουργεί ένα “μυστικό” κώδικα επικοινωνίας.

Η παρουσίαση ενός ιδιαίτερου βιβλίου, ήταν η αφορμή να γνωρίσω την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων των Παιδικών Εκδόσεων Σαίτη, Ιωάννα Σκαρλάτου. Μια γλυκύτατη συγγραφέα παραμυθιών και μανούλα δύο παιδιών.

Στην πρώτη μας τηλεφωνική συνομιλία, η Ιωάννα, μου μίλησε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τα κείμενά μου και πιο συγκεκριμένα για αυτά που αναφέρονται στη μητρότητα και στις δυσκολίες που αντιμετώπισα στις δύο μου εγκυμοσύνες- μέχρι να φέρω στον κόσμο, το γιο μου και την κόρη μου.

“Μπορώ να καταλάβω τί πέρασες γιατί και οι δικές μου εμπειρίες ήταν παρόμοιες. ‘Εχω, μάλιστα, γράψει ένα σχετικό βιβλίο .‘Τα μωρά της λίμνης.’ Θα ήταν χαρά και τιμή για εμένα, αν κάποια στιγμή το διαβάσεις και μου πεις τη γνώμη σου” μου λέει. Από τον τίτλο και μόνο, μπορούσα να φανταστώ, περίπου, ποιά είναι η υπόθεση... Της ζητάω, λοιπόν, να μου το στείλει σε ηλεκτρονική μορφή και... αρχίζω να διαβάζω... Δεν έχουν περάσει λίγα λεπτά και συνειδητοποιώ πως δυσκολεύομαι να συνεχίσω την ανάγνωση. Όχι γιατί δεν το βρίσκω ενδιαφέρον, αλλά γιατί τα μάτια μου έχουν πλημμυρίσει από δάκρυα... “Τα μωρά της λίμνης”, με γυρίζουν πίσω στο -σχετικά πρόσφατο- παρελθόν. Ασυνείδητα, κάνω flashbackστην εποχή που νοσηλευόμουν για πολλές-πολλές μέρες στο μαιευτήριο, προκειμένου να μη γεννηθεί πρόωρα ο γιος μου.

Τότε, που με βασάνιζε η “αδικία” ... Τί εννοώ; Ενώ έδινα τη “μάχη” μου να φέρω ένα γερό μωρό στον κόσμο, έβλεπα γύρω μου σκηνές που δύσκολα θα φύγουν από το μυαλό μου. Γυναίκες που η διαδικασία της τεχνητής άμβλωσης ήταν για εκείνες ρουτίνα και “φυσικό επακόλουθο”... Στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών, βρέφη που κανένας δεν ενδιαφερόταν να τα δει τις ώρες του επισκεπτηρίου, γιατί πολύ απλά τα είχαν εγκαταλείψει λίγο μετά τη γέννα... Με την ψυχρή λογική, προσπαθούσα να καταλάβω πως δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες και πως οι παραπάνω πράξεις είναι για κάποιους μονόδρομος. Αν είχα τότε μια ευχή, θα ήταν να μπορεί κάθε γυναίκα που πασχίζει να αποκτήσει ένα μωρό, να τα καταφέρει και κάθε εγκαταλελειμμένο βρεφάκι να νιώσει το μητρικό χάδι- έστω και από τη “μαμά της καρδιάς”...

Τα συναισθήματα που νιώθει μια γυναίκα όταν “ χάνει” το μωρό της, είναι δύσκολο να αποτυπωθούν με λέξεις. Να έχει πρωτοακούσει την καρδούλα του να χτυπά στον υπέροχο - εκεί στην 8η εβδομάδα- και μετά να έρχεται η σιωπή... Και κάποιος γιατρός να της λέει πως “είναι νέακαι θα κάνει άλλα παιδιά”...

Η κεντρική ηρωίδα της συγκινητικής νουβέλας, είναι μια νέα φωτογράφος, η Μυρτώ, η οποία επιθυμεί να εργαστεί σε ένα μαιευτήριο για να απαθανατίσει με τον φωτογραφικό της φακό, το γλυκό χαμόγελο των νεογέννητων. Με ένα “μαγικό” τρόπο, “συναντά” τα αγέννητα “μωρά” των παλίνδρομων κυήσεων. Εκείνα που χάθηκαν έτσι ξαφνικά. Κι αντί να γίνουν “μωρά της αγκαλιάς”, γίνονται “μωρά της λίμνης” -όπως τα αποκαλεί. Τα συναισθήματα που βιώνει είναι τόσο έντονα, που της αλλάζουν όλη της τη ζωή.

Μέσα από τα λόγια του Σισανίου και Σιατίστη Παύλου- που προλογεί το βιβλίο- φαίνεται και η σπουδαιότητά του.

“Θά ἔλεγα ὅτι τό βιβλίο αὐτό γραμμένο, μέ ἕνα τρόπο πού ἡ δύναμή του συνίσταται στήν ἁπλότητα τῆς ἔκφρασης, εἶναι ἕνα βιβλίο γιά δυνατά νεῦρα. Βέβαια ἡ συγγραφέας του τό ἔγραψε μέ πολλή ἀγάπη καί μέ βασικό στόχο νά στηρίξει τίς νεαρές ἐκεῖνες μητέρες πού χάνουν τά παιδιά τους, πού μέ τόση λαχτάρα τά ἀγαποῦν καί τά περιμένουν, λόγῳ παλίνδρομης κύησης χάνονται.

Αὐτό δείχνει τήν εὐαισθησία τῆς ἐκλεκτῆς συγγραφέως πού νοιάζεται μέ τόση ἀγάπη γι’αὐτές καί θέλει νά τίς στηρίξει.

Αὐτό τό νερό τῆς λίμνης πού τά παιδιά μέ τά φωτεινά πρόσωπα τό παίρνουν μέ τά παιδικά τους χεράκια, γιά νά ποτίσουν τόν κῆπο τῆς καρδιᾶς τῶν μητέρων τους γιά νά φυτρώσουν οἱ ἀρετές, τό νερό, πού εἶναι καυτό ἀπό τά δάκρυά τους καί πού στά χεράκια τῶν παιδιῶν γίνεται προσευχή γιά τίς μητέρες τους, εἶναι τόσο δυνατή παρηγοριά γι’αὐτές τίς μητέρες, καθώς καί βεβαιότητα ὅτι ἡ σχέση αὐτή δέν καταλύθηκε, ‘γιατί ἡ ἀγάπη πάντα ὑπάρχει, πάντα συνεχίζει, ὁ θάνατος δέν μπορεῖ νά τήν νικήσει’.

Κάπου ἐκεῖ κοντά, ὅμως, εἶναι καί τά παιδιά πού κλαῖνε διαρκῶς, τά παιδιά ‘χωρίς στόμα καί μέ σφραγισμένα βλέφαρα’. Τά μωρά πού οἱ γονεῖς τους δέν τά ἤθελαν καί τά πέταξαν. ‘Πού δέν ἔχουν στόμα, γιατί δέν μποροῦν νά γελάσουν, πού δέν ἔχουν ματάκια, γιά νά ἀπολαύσουν τά χρώματα τῆς ζωῆς πού τούς προσφέρθηκε τόσο ἁπλόχερα, πού ζοῦν ὅλη τήν ἡμέρα στό δρόμο τῶν ἀδυναμιῶν καί κλαῖνε’.”

Με τη συγγραφέα των “Μωρών της λίμνης” μας “ενώνει” κάτι ακόμα... Μία εξαιρετική επιστήμονας, αλλά πάνω απ’όλα “’Ανθρωπος”. Είναι η αιματολόγος κα Ελένη Χανδρινού -Διευθύντρια Αιματολογικής Κλινικής & Τμήματος Ανοσοαιματολογίας & Ιατρικής των Μεταγγίσεων του Ιατρικού κέντρου Αθηνών- που βοήθησε σημαντικά την Ιωάννα-όπως και τόσες άλλες γύναικες- στο δύσκολο ταξίδι της εγκυμοσύνης.

 Οι αιτίες των παλίνδρομων κυήσεων είναι πολλές. Ένας σημαντικός παράγοντας αφορά την αιματολογία, καθώς η θρόμβωση μικρών αγγείων (θρομβοφιλία) που τροφοδοτούν τον πλακούντα, μπορεί να οδηγήσει στην απόρριψη του κυήματος.

Το σημείωμα της κυρίας Χανδρινού στο βιβλίο, ταυτίζεται απόλυτα με τις δικές μου σκέψεις: “Η ευαισθησία της Ιωάννας συγκινεί …. Η απλότητα και καθαρότητα της γραφής της Ιωάννας συγκλονίζει…. Τα “Μωρά της Λίμνης” προκαλούν, δονούν το συναίσθημά μας , μας καλούν σε επαγρύπνηση….

Υπενθυμίζοντας την ευθύνη και υπευθυνότητα που απαιτείται από τα ζευγάρια για το θείο δώρο της κάθε ξεχωριστής και μοναδικής κυοφορίας .

Αναδεικνύοντας την φροντίδα, την προσφορά, ενίοτε την αυτοθυσία των ιατρών για να γεννηθούν χαρούμενα χαμόγελα , για να γεννηθούν “Μωρά της Αγκαλιάς”.

Προσφέροντας αισιοδοξία, αγάπη, ελπίδα, παρηγοριά , πίστη μέσα από την δύναμη του Θεού και της επιστήμης μέσα από το πρόσωπο του Ιατρού συμπαραστάτη στο ευλογημένο διάστημα της κυοφορίας.

Εύχομαι να είναι όλο και λιγότερα τα “Μωρά της Λίμνης” ….”

 Για τη συγγραφή αυτού του ιδιαίτερου βιβλίου, η Ιωάννα Σκαρλάτου, βραβεύτηκε για έβδομη φορά και τέταρτη από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Είναι μέλος του ελληνικού βιβλίου, δραστηριοποιείται με την παρουσίαση εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε όλη την Ελλάδα, και είναι υπεύθυνη για την πρώτη παιδική εφημερίδα “Ορθόδοξα Προσωπάκια”.

“Τα μωρά της λίμνης” είναι μια νουβέλα που προβληματίζει, καθηλώνει και αγγίζει ακόμα -ίσως- και την πιο σκληρή καρδιά. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κάθε γυναίκα σε όποια φάση της ζωής της και να είναι. Και κάθε άντρας...μπαίνοντας έτσι-έστω και για λίγο- στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

Στη θέση της γυναίκας που το μωρό της δεν “έρχεται” ποτέ στην αγκαλιά της, θα μπορούσα να είμαι εγώ - που γράφω αυτό το κείμενο- ή κι εσύ που το διαβάζεις. Με σωστή ενημέρωση, πρόληψη και πίστη, υπάρχει η ελπίδα να μη χάνονται άδικα αθώες ψυχές που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν... Και να μη νιώσει κανένας μας τον πόνο της απώλειας. Ούτε εγώ, ούτε εσύ...