Η Ελλάδα κλυδωνιζομένη 

μα μηδέποτε καταποντιζομένη

 

Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι 
αλλά καταντάς, λένε.
Μα σαν δεν είσαι Έλληνας, τότ΄ είσαι νάνος.
Στους απαλούς κι' ατροφικούς σου ώμους 
δεν μπόρεσες το Χθες σου να βαστάξεις.
Με βαραίνει, μονολογείς. 
Και βαριέσαι, πεσόντων ηρώα και σιγές λεπτών, 
χορούς και παρελάσεις κι άλλα εθιμικά.
Και τ΄ αποτίναξες, μικρέ επαναστάτη, και λεύθερος λογιέσαι.
Χωρίς αίμα, όμως, να στάξεις, 
χωρίς ιδρώτος σταγόνα, στο μέτωπο να βγάλεις. 
Μα συ λεύθερος λογιέσαι, κι αυτό 'ναι που μετράει.
Λόγους μονάχα έγραψες, ίσα για να γκρεμίσεις.
Και για θυσίες δεν μιλώ, την ξέχασες την λέξη.
Μη μείνει κάτι ορθό και υψηλό
τον νάνο που χω μέσα μου 
για να συγκρίνει, εσυλλογίσθεις. 
Λαγόκαρδος εγίνηκες, μικρόψυχος θαρρείς,
έτσι σε θέλουν δά, για να σε κυβερνά, μια άλλη κεφαλή.

Μα μήπως δίκιο είχε ο ποιητής 
πού γραψε αράδες σαν και τούτη
"κει που κρεμάγαν οι Έλληνες τ' άρματα,
κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια".

Σήκω και χόρεψε λοιπόν, δέμενη μου αρκούδα,
μα την αλυσίδα μην κοιτάξεις, γιατί θα ζαλιστείς.
Θα ψάξεις Μεσολόγγια τότε, για να κρατηθείς, 
μα τα χεις ήδη γκρεμισμένα, και από κάθε άγιο κουρσεμένα.

Ο Γέρος του Μωριά, μαζί σου θα γελά 
που τίποτες δεν ψέλισες στου Άμιλτον την λαλιά,
και στου Μπραήμη τη φοβέρα 
το φαϊ σου ν' αφανίσει
λαγόκαρδος πάλι εσύ, μη και τίποτες σου λείψει.

Μα ψάχνεσαι και ήσυχος δεν μένεις,
δεν είναι που κοιτάς αλλού να στέρξεις,
μονάχα ο νους, που στου στροβιλισμού τη σκέψη
δεν σ' ησυχάζει, μήτε σ' ημερεύει, ούτε σταλιά.


Μα τούτο που σε τρώει μέσα σου, για δες,
μην είναι του προγόνου σου του Κωνσταντή 
τ' άθανατο στου Ρωμανού την Πύλη;

μην είναι του προγόνου σου ραγιά, το ζωήρρρυτο το αίμα 
που ακόμη αχνίζει;
μην είναι η ανησυχιά σου αυτή, του Έθνους σου το πείσμα;
μην είναι τ΄ασυμβίβαστο, τ' αρματωλού το πνεύμα; 
μην είναι του Βελενστινλή, η μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
που μέσα σου ποθείς; 

Μην ντραπείς, σημερινέ μου νάνε,
μόνο κοντός και μικρός, ως είσαι,
λιγότερο θα χρειαστείς στο ΄21 για να σκύψεις,
τ' Άγια χώματα του να φιλήσεις,
τον αχό μονάχα ν' αφουγκραστείς
μια γεύση αθανασίας στα χείλη σου αρκεί,
Έλληνα, 
στην Δόξα πάλι να τραβήξεις
για Λευθεριά μονάχα να Επαναστατήσεις
στην σύγχρονη του μηδέν σκλαβιά που μας εταλανίζει.

Διάκος